گلوگاه سیتی

کفش‏هایم کو،
چه کسی بود صدا زد: سهراب
آشنا بود صدا مثل هوا با تن برگ.
مادرم در خواب است.
                 و منوچهر و پروانه، و شاید همه‏ی مردم شهر.
شب خرداد به آرامی یک مرثیه از روی سر ثانیه‏ها می‏گذرد
و نسیمی خنک از حاشیه‏ی سبز پتو خواب مرا می‏روبد.
بوی هجرت می‏آید:
بالش من پُر آواز پَر چلچه‏هاست.

                                                          سهراب سپهری